Een vervelende crisis met Petra
Petra, een veertigjarige vrouw die alleen woont en gescheiden is, heeft normaal contact met haar ex. Het kan immers: uit elkaar gaan zonder elkaar te haten. Toch zit ze nu diep in de problemen. Ze moet een paar rekeningen betalen, maar dat lukt niet. Al maanden lijken de dagen langer dan haar banksaldo.
Wanhopig staart ze telkens naar de cijfers op haar computerscherm, maar de rekeningen van het ziekenfonds kan ze onmogelijk betalen. De auto ging voor: een oude rammelkast die broodnodig is voor naar haar werk te gaan . Ze werkt als schoonmaakster in een motel langs de snelweg bij Schiphol – niet bepaald een baan waar je rijk van wordt. Vanuit haar kleine dorp Halfweg moet ze elke dag die rit maken.
De garagehouder, Andre, hielp haar nog door een vriendenprijs te rekenen voor de reparaties. Hij is haar neef en woont naast haar. Zijn vrouw, Mirjam, is bovendien Petra’s beste vriendin. Ook zij heeft ooit een mislukte relatie achter de rug, tot ze Andre ontmoette die haar snel ten huwelijk vroeg. Nu, jaren later, zien ze met pijn in het hart hoe Petra langzaam in een put dreigt te belanden.
Zelfs Petra’s ex, Jan, is eigenlijk gewoon een aardige vent. Het huwelijk liep stuk omdat hun werkuren totaal niet aansloten. Jan, chef-kok in het restaurant waar Petra ook werkt, werkte vaak tot laat in de avond en was rond twaalf uur thuis. Petra kwam meestal tegen zes uur ’s avonds binnen, ook doodmoe van haar werk. Ze zagen elkaar nauwelijks. Een vluchtige kus in bed of een kort ontbijt, maar nooit echt samen. Na vijf jaar begon dat te wringen en besloten ze, zonder ruzie, ieder hun eigen weg te gaan. Toch zien ze elkaar nog elke dag op het werk, waar hij dus Chef-kok is in hetzelfde restaurant werkzaam is. Hun omgang is zo vriendschappelijk dat collega’s en andere verbaasd zijn als ze horen dat ze gescheiden zijn.
Maar nu dreigt alles mis te gaan. Het ziekenfonds stuurde al brieven. De eerste kwam vier weken geleden, de tweede een paar dagen terug, met een waarschuwing: binnen drie weken moet er betaald zijn, anders schakelen ze de deurwaarder in. En dan komen er extra kosten bovenop. Petra weet dat het haar eigen verantwoordelijkheid is, maar hoe ze het moet oplossen, weet ze niet.
Mirjam maakt zich ernstig zorgen. “Ze eet volgens mij bijna niets meer,” zegt ze tegen haar man. “Ik herken het. Je gaat besparen waar je kunt, en vaak is dat het eten. Straks leeft ze nog van twee sneetjes brood per dag. Het is dat ze op haar werk één maaltijd krijgt, maar ontbijt of avondeten heeft ze niet. Ik weiger haar de put in te laten zakken. Ik ben ervaringsdeskundige, weet je nog?”
Andre knikt. “Je hebt gelijk. Het is schrijnend dat een tante én buurvrouw zo in nood zit. We moeten Jan bellen. Hij heeft een goede baan en hij zal haar vast willen helpen. Ik kan niet alles zelf doen, maar samen redden we het wel.”
Nog diezelfde middag belt hij Jan en legt de situatie uit.
“Jemig, dat wist ik niet,” reageert Jan. “Goed dat je belt. Ik kan haar misschien helpen – als ze het accepteert tenminste, want je weet hoe eigenwijs ze kan zijn. Maar ze blijft een heerlijke vrouw. Jammer dat het niet werkte tussen ons, gelukkig zijn we als vrienden uit elkaar gegaan.”
“Klopt,” bromt Andre. “Maar nu heeft ze écht hulp nodig. Anders komt ze nog op straat te staan. Haar auto is ook bijna op. Ik heb ’m vorige week voor een habbekrats opgelapt, maar eigenlijk moet hij vervangen worden. Laten we vanmiddag samen langsgaan.”
Die middag staan ze voor Petra’s deur. Ze schrikt als ze hen ziet, en wanneer ze hoort waarom ze gekomen zijn, wordt ze emotioneel.
“Petra, waarom zeg je niets? Je weet toch dat ik je kan helpen, we zien elkaar elke dag!” zegt Jan direct.
“Ik durfde niet,” fluistert ze. “Het is mijn eigen schuld. Ik heb stomme dingen gedaan die veel geld hebben gekost, en ik schaam me ervoor. Ik had beter moeten opletten.”
“Wat dan? Zo weinig verdien je toch ook weer niet?” vraagt Jan. “Het schoonmaakwerk is zwaar, maar jij doet het nooit met tegenzin. Als ik je tegenkom, sta je nog te fluiten ook.”
Petra slikt. “Ik heb iets besteld op internet dat nooit is aangekomen. En met mijn stomme kop heb ik het twee keer gedaan, omdat ik dacht dat het de eerste keer niet goed was gegaan. Nu ben ik tienduizend euro kwijt. Als ik beter naar mijn bankafschriften had gekeken, had ik gezien dat het al was overgemaakt.”
“Heb je de bank dan niet gebeld?” vraagt Jan geschrokken.
“Jawel, maar ze konden niets doen. Omdat ik het zelf had overgemaakt, was er geen sprake van fraude.”
Andre knikt instemmend. “Dat klopt. De bank kan zien of een vreemde je rekening gebruikt, maar dit was jouw eigen handeling. Daar doen ze niets mee.”
“Dan zoeken we dat later nog uit,” zegt Jan vastberaden. “Maar eerst die ziekenfondsrekening. Protesteer niet, Petra. Ik ga die drieduizend euro betalen. Jij lost het in stukjes bij me af, al duurt het jaren. Het belangrijkste is dat je verzekerd blijft.”
Petra barst in tranen uit. “O, Jan… Wat ben ik jullie dankbaar. Ik weet echt niet hoe ik dit anders had moeten oplossen.”
“Het is goed zo,” zegt Jan zacht. “Ik wil niet dat jij in de problemen zit, lieverd. Geef me die brief, dan regel ik het.”
Samen zorgen ze dat de betaling diezelfde middag wordt gedaan. Daarna bellen ze zelfs met de manager van het motel. Tot Petra’s verbazing begrijpt hij de situatie meteen. Hij regelt dat ze voortaan dagdiensten krijgt en tipt haar dat er binnenkort een andere functie vrijkomt waarvoor zij een goede kandidaat is.
Petra is door het dolle heen. Dankzij de steun van haar vrienden en haar ex is er ineens perspectief. De rekeningen zijn betaald, haar werkrooster verbeterd, en er gloort een kans op iets beters.
Door een beetje nadenken, samenwerken en empathie komt alles toch nog op zijn pootjes terecht.